Od koncepcji stworzenia skansenu do jego otwarcia minęły 23 lata. To najdłużej powstający obiekt na terenie Parku Śląskiego.
Historia powstania Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”, bo tak brzmi pełna i oficjalna nazwa skansenu, jest starsza niż Park Śląski. Rozpoczyna się w nieco oddalonej lokalizacji – katowickim Parku Kościuszki, gdzie został przeniesiony drewniany kościół z Syryni (1510 r.) oraz spichlerz dworski z Gołkowic (1688 r.). Zabytkowe obiekty miały być zaczątkiem śląskiego skansenu, którego inicjatorem był dr Tadeusz Dobrowolski, ówczesny wojewódzki konserwator zabytków i dyrektor Muzeum Śląskiego w Katowicach.
Uroczyste otwarcie skansenu odbyło się 5 maja 1975 roku. Zwiedzającym udostępniono wówczas 33 obiekty architektury wiejskiej.
Obecnie powierzchnia chorzowskiego skansenu to aż 22 ha, a na jego obszarze zwiedzający mogą oglądać ponad 70 zabytków. Zawiera on w sobie historyczne elementy reprezentujące kulturę 5 podregionów Górnego Śląska – podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, przemysłowego beskidzkiego i lublinieckiego oraz z Zagłębia. Park etnograficzny w Chorzowie jest jednym z obiektów Szlaku Architektury Drewnianej.
Muzeum "Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie" posiada w swojej kolekcji wiele znamienitych obiektów – począwszy od zagród chłopskich, a skończywszy na wiatraku z Grzawy będącym ostatnią tego typu konstrukcją na Śląsku. Poza tym zwiedzający mogą zobaczyć kościół św. Józefa Robotnika z XVIII w., spichlerz z tego samego okresu z okolic Warszowic, czy szałas pasterski z Brennej z żywą ekspozycją wypasanych tam owiec. Bogata ekspozycja chorzowskiego Skansenu sprawia, że spacerujący po nim goście mogą poczuć przenikanie się przemysłowych i wiejskich realiów, tak charakterystycznych dla regionu Śląska.